Nadobnisie i koczkodany, 1973 – Teatr Niemożliwy
Teatr Niemożliwy
“(…)
ANEKTOWANIE REALNOŚCI
Rzeczywistości można jedynie
“u ż y ć”.
Jest to najwłaściwszy termin.
Operowanie rzeczywistością
w s z t u c e
oznacza
jej a n e k t o w a n i e.
Owo dopowiedzenie: “w sztuce” –
wymaga, aby to anektowanie
nie odnosiło się do praktyki życiowej,
aby było
b e z i n t e r e s o w n e,
b e z u ż y t e c z n e, czyli
b e z c e l o w e.
(Określenie: “absurdalne”
jest w tym wypadku nietrafne,
użyte jest z pozycji właśnie
praktyki życiowej w stosunku
do zjawisk w sztuce.)
Epitety te nie mogą
w żadnym wypadku
kojarzyć się z z a b a w ą,
grą lub żonglerką.
Anektowanie rzeczywistości
w sztuce – ma głębokie
znaczenie.
W tym a k c i e
rzeczywistość
p r z e k r a c z a
s w o j e g r a n i c e,
w sferę
“n i e m o ż l i w e g o”.
Anektowana rzeczywistość obejmuje
realne przedmioty,
sytuacje,
otoczenie
istniejące aktualnie
i w danym miejscu.
Miejsce formowania, które tu
nie ma nic do r o b o t y –
zajmuje
z a c h o w a n i e s i ę,
p o s t ę p o w a n i e,
g e s t a n e k t u j ą c y,
(jakby “zamawiający” ową rzeczywistość) –
r y t u a ł.
(…)”
(Tadeusz Kantor, Metamorfozy. Teksty o latach 1938 – 1974, wybór i opracowanie Krzysztof Pleśniarowicz, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 594-595)