Polifonie

“Polifonia” to termin oznaczający współdziałanie różnych głosów muzycznych, składających się w całość. Tutaj ma znaczenie metaforyczne – w cyklu koncertów zauważymy polifonię postaw, gatunków, indywidualności.

W jaki sposób może mieć to związek z twórczością Tadeusza Kantora?

Spektakle Kantora “skomponowane” były w niemal muzyczny sposób, a ich narracja często odbiegała od typowo dramaturgicznego myślenia. W równej mierze były one umuzycznione w warstwie dźwiękowej, jak też w przestrzeni czynności i akcji odbywających się na scenie. Dlatego dźwięki takie jak tupanie, stuki, grzechotanie, skrzypienie i mnóstwo innych można traktować jako materiał muzyczny, komponowany przez reżysera.

Tadeusza Kantora i artystów Polifonii łączy radykalność postawy awangardowej, spektakularność działania, praktyka zderzania elementów odległych (z dziedziny życia i sztuki), stosowanie przedmiotów i brzmień codzienności dla celów artystycznych.

Utwory, które usłyszymy są zarazem muzyczno-tanecznymi spektaklami osadzonymi na kanwie czysto brzmieniowej narracji naturalnych oraz elektronicznie przetworzonych dźwięków głosu, ciała, przedmiotów. Ruchy i gesty posiadają tu funkcje nie tylko wizualne, ale i czysto brzmieniowe, jako sposób wydobycia niezwykłych odgłosów.

Polifonie wykraczają poza muzykę, stają się miejscem spotkania kreatywności wielomedialnej, realizowanej bardzo różnymi środkami.

 

Anna Szwajgier
kuratorka projektu

 

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu