Muzeum jako praktyka artystyczna

Piątek, 16 listopada, godz. 14.00 – 19.00
WSTĘP WOLNY

Gmach Główny Muzeum Narodowego w Krakowie, al. 3 Maja 1, Kraków – sala U Samurajów.
Organizatorzy: Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora Cricoteka oraz Muzeum Narodowe w Krakowie

Powitanie gości: Dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie – Zofia Gołubiew oraz Dyrektor Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora – Natalia Zarzecka.

Aktorzy: Agency, Archiwum Tadeusza Kantora – Cricoteka, MoAA (Museum of American Art / Muzeum Sztuki Amerykańskiej), MOLAF (Museum of Longing and Failure / Muzeum Tęsknoty i Porażki) oraz Antje Majewski & Alejandro Jodorowsky (projekcja filmu).

 

Nie wierzę, aby historia sztuki, zwłaszcza współczesnej, była jedynie […] odbiciem procesu tworzącego opinię zbiorową. […] Historia sztuki na pewno bierze w tym decydujący i rozstrzygający udział. A […] Muzeum jest jakimś ostatnim rozdziałem i rekapitulacją tejże historii – pisał o Muzeum Sztuki w Łodzi Tadeusz Kantor.

Artysta ten świadomie tak konstruował sposoby recepcji i archiwizacji swojej sztuki, aby aktywnie partycypować w procesie pisania historii własnego dorobku. Zaproponował muzeum-archiwum Cricotekę, która gromadzić i udostępniać miała pełną dokumentację jego działań oraz chronić przed zapomnieniem bądź zaniedbaniem nawet najmniejsze przedmioty wyprodukowane dla jego teatru; dodając do niej auratyczny dom pamięci w swojej ostatniej pracowni oraz dom mieszkalny, będący jednocześnie miejscem wystawiania i przechowywania obiektów malarskich jego i Marii Stangret. Muzeum było dla niego synonimem kapsuły czasu. Nie interesowało go jako praktyka artystyczna, choć sprawnie posługiwał się medium wystawy, o czym świadczy choćby Wystawa popularna. Z drugiej strony pojawiała się w jego rozważaniach kontestacja miejsca artystycznego w kontekście teatru, który według Kantora powinien mieć swoje miejsce w rzeczywistości życiowej. Zmieniały się także jego poglądy na temat uczestnictwa czy zaangażowania samego widza.

W pismach Kantora nie pojawia się definicja Muzeum jako takiego, jest ona zawsze związana z określonym celem. Rzadkie są także nawiązania do konkretnych instytucji i ich praktyk, bardziej w oparciu o inspiracje artysta konstruował program rozwoju swojej sztuki. W czasie pierwszego pobytu w Paryżu (1947), Kantor odwiedził Palais de la Découverte, określony przez niego mianem muzeum kuriozów. Interdyscyplinarna jednostka wystawiennicza fascynowała go przede wszystkim nagromadzeniem rzeczy, zagęszczeniem materii, obrazem świata jako produktu wiedzy. Ta perspektywa przełożyła się na jego definicję sztuki nierozłącznie związanej z materią. Wszystko to sprawia, że muzealna przestrzeń u Kantora wyłania się głównie w kontekście aury twórcy, aury samego dzieła i jego wartości materialnej, kolekcjonerstwa rozumianego jako zbieractwo owych unikatowych przedmiotów i pamiątek. Nie podnoszone są jednak takie zagadnienia, jak tematyzacja zbiorów. Obiekty są przypisywane do określonych praktyk teatralnych, ich status jest renegocjowany. Pojawia się również koncepcja bio-obiektu oraz postulat uwznioślenia przedmiotu biednego poprzez pryzmat samej aury. Koncepcja muzeum w pismach Kantora nie przekłada się na proces i akcję, które były kluczowe dla jego twórczości.

Celem wydarzenia będzie zmapowanie wizji muzealniczych a także refleksji i działań w twórczości Kantora ocierających się o praktykę wystawienniczo-kolekcjonerską w kontekście nowego programu Cricoteki jako instytucji włączającej widza, artystę, proces twórczy, samo dzieło w działania na pograniczu teatru, archiwum, muzeum. Narzędziem służącym do osiągnięcia tego celu będzie rodzaj konceptualnego rysunku powstającego poprzez skrzyżowanie ze sobą różnych metodologii pracy w muzeum traktowanym jako praktyka artystyczna, a nie tylko przestrzeń archiwizacji, ochrony czy negocjowania kształtu kanonu w obrębie historii sztuki.

Ewa Tatar i Joanna Zielińska

Zobacz zdjęcia

The New American Painting, Dorothy Miller Gallery, Museum of American Art, Berlin, fot: Josh White

 

Kadr z filmu “Ręka, która daje. Rozmowa Alejandro Jodorowsky’ego z Antje Majewski”, Paryż 2010

 

Wydarzenie organizowane w ramach projektu Muzeum Migrujące.
Projekt Muzeum Migrujące dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Współorganizator: Muzeum Narodowe w Krakowie.
Partnerzy projektu: Barka Alrina, Institut International de la Marionnette de Charleville-Mézières, Région Champagne-Ardenne ORCCA, Instytut Historii Sztuki UJ
Patroni medialni: Radio Kraków, O.pl, Cracow-life.com, E-splot.

 

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu