Ushio Shinohara – Boxing Painting

11 września – 25 września
wstęp wolny

Wystawa towarzyszy 2. urodzinom Cricoteki.

 

 

 

Ushio Shinohara, Boxing Painting

W 1965 roku, w ramach stypendium Fundacji Forda, Kantor jedzie do USA. Wkrótce zacznie eksperymentować z happeningiem – po powrocie zrealizuje „Linię podziału”. Z początkiem lat 70. powstaną konceptualne, sprawiające wrażenie iście pop-artowskich, Pomniki Niemożliwe: Wieszak – most na Wiśle, gigantyczna Żarówka, projekty przeskalowanych krzeseł wrzuconych w tchnącą absurdem rzeczywistość komunizmu. Ushio Shinohara do Nowego Jorku przyjedzie cztery lata później, też w ramach stypendium. Tyle że on, w przeciwieństwie do Kantora, już tam zostanie. I chociaż artyści nigdy się nie spotkają, to trajektorie ich biografii zdają się rozwijać równolegle. W Stanach oglądają to samo. Odwiedzają te same pracownie. Dzielą to samo spojrzenie na prace Roberta Rauschenberga, Johna Cage’a, Jima Dine’a, Allana Kaprowa, Roya Lichtensteina, Claesa Oldenburga i George’a Segala.

Historia ich duchowego bliźniactwa zaczyna się jednak wcześniej. Pod koniec lat 50. każdy z nich na swój sposób daje się zauroczyć ekspresyjnej brutalności informelu i pożerającej materię gwałtowności action. Kantor maluje wyreżyserowane przypadkowością, wysmakowane kolorystycznie obrazy, a jednocześnie rozwija koncepcję informelowego teatru, w którym aktor jest tak samo ważny jak jego rekwizyt. Shinohara wciela w życie ideę fix malarstwa, które samo siebie znosi i – jako nieoczywista krytyka informelu, jego przekorne zniekształcenie – staje się procesem. Tytułuje je Boxing Painting. Zapamiętale atakuje płótno w okularach nurka, za jedyne oręże mając bokserskie rękawice, po których spływają litry lepkiej farby. „Nie przestawaj, nie myśl – pisał w swojej lekcji rysunku. – Ważniejsze od rezultatu jest to, że końcówka twojego długopisu dalej się porusza”. Rytmicznie. Szybko i pięknie.

W gruncie rzeczy w obu przypadkach mamy do czynienia z uprzedmiotowieniem. Rzeczami gotowymi, które wystarczy wprawić w ruch. Płynnością, ale i napięciem, które rozładować może tylko destrukcyjna siła. Kapryśna i niebezpieczna. Akcja, wewnątrz której zatapia się – jak rękawica w farbie – cała śmieszność kamuflażu.

Tekst: Ania Batko

 

 

Ushio Shinohara – japoński artysta o międzynarodowym znaczeniu. Urodził się w 1932 roku w Tokio, w Japonii. Studiował na Tokijskim Uniwersytecie Sztuk. W 1960 roku, wspólnie z Genpei Akasegawą, Shūsaku Arakawą i Masanobu Yoshimurą, był jednym z członków-założycieli japońskiej grupy artystycznej Neo Dada, znanej też jako Neo Dadaism Organisers i zaliczanej do jednej z najbardziej radykalnych grup awangardowych. Sam Shinohara zasłynął w latach 1960–61 szokującymi wówczas performansami Boxing Painting, będącymi pokłosiem, ale i krytyką francuskiego informelu, oraz serią Imitation Art (1963), kopiami prac Jaspera Johnsa i Roberta Rauschenberga. W 1965 zadebiutował wystawą „Doll Festival” w komercyjnej Tokyo Gallery, na której zaprezentował serię Oiran, łączącą ikonografię tradycyjnych japońskich drzeworytów z okresu Edo z estetyką pop-artu. W 1969 roku wyjechał do Stanów na roczne stypendium JDR III Fund. Od tego czasu mieszka i pracuje w Nowym Jorku. Nie uczestniczył w ruchach artystycznych związanych z minimalizmem i konceptualizmem, skupił się na sztuce figuratywnej. Rozwijał ją w kolejnej serii – Motorcycles Sculptures. W 1982 roku otworzył swoją pierwszą wystawę retrospektywną poza Japonią, w nowojorskiej Japan Society Gallery, a w 2012 w Samuel Dorsky Museum of Art w Nowym Jorku. W 2007 roku został uhonorowany Mainichi Art Award. Brał udział w dwóch głośnych wystawach pop-artu o globalnym wymiarze: „International Pop” w Walker Art Center w Minneapolis oraz „The World Goes Pop” w Tate Modern w Londynie. Prace Ushio Shinohary znajdują się w publicznych kolekcjach muzeów i galerii sztuki na całym świecie, w tym w nowo założonym Guggenheim Abu Dhabi.

 

 

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu