Artyści

Paweł Althamer mieszka w Warszawie. Tworzy przede wszystkim rzeźby, filmy wideo, akcje performatywne oraz instalacje. Jego prace są zaangażowane społecznie oraz interaktywne, Althamer często współpracuje z innymi artystami, społecznościami i publicznością. Na potrzeby projektu Bródno zorganizował duży performance grupowy – mieszkańcy wieżowca na warszawskim osiedlu włączyli/wyłączyli światło, w wyniku czego na ścianie domu pojawiła się data „2000”. Połączenie sztuki, akcji społecznej i ingerencji w lokalną scenerię ma miejsce na jeszcze większą skalę w projekcie Wspólna Sprawa, rozpoczętym w 2008 roku i trwającym do dzisiaj. Althamer wraz z rodziną i przyjaciółmi odwiedza różne miejsca, w których wspólnie dokonują oni artystycznych interwencji w życiu codziennym lokalnych mieszkańców. Od roku 1994 Althamer prowadzi warsztaty rzeźbiarskie z Grupą Nowolipie. Na wystawie w Cricotece artysta pokazuje pokazuje rzeźbę Jael, która jest portretem jego córki wykonanym ze znalezionych przedmiotów w czasie wakacji z rodziną w Płochocinku.

 

Guy Ben-Ner jest izraelskim artystą mieszkającym w Nowym Jorku. Znany jest z serii krótkich filmów, w których występuje wraz z rodziną. Często wykorzystuje swoje prywatne mieszkanie: studio, salon czy kuchnię. Jego prace mogą być pokazywane w formie prostych projekcji lub jako część instalacji prezentujących rekwizyty i scenografię filmową. Filmy autorstwa Guya Ben-Nera są często adaptacjami znanych utworów literackich lub dzieł filmowych. W Stealing Beauty z 2007 roku cała rodzina wzięła udział w partyzanckiej akcji w sklepach IKEA. Przemieszczając się pomiędzy kolejnymi pokojami improwizowali rodzinne życie, dyskusje czy oglądanie telewizji. W ramach wystawy Kiedy znów będę mały? artysta pokazuje film Moby Dick w formacie slapstikowej komedii, który nakręcił wspólnie ze swoją córką.

 

Karina Bisch mieszka w Paryżu. Jej główną inspiracją są modernizm, historia europejskiej awangardy artystycznej oraz sztuk stosowanych. W twórczości Kariny Bisch widać niezwykłą wrażliwość na kolor i formę połączoną z kontekstem historycznym. Artystka pracuje w bardzo różnych mediach takich jak malarstwo, performance czy instalacja. Traktuje przestrzeń galerii kompleksowo, łącząc wystawę z akcjami performatywnymi, na potrzeby których projektuje kostiumy oraz rekwizyty. Często pokrywa obrazami ściany galerii, posługując się charakterystycznym zestawem motywów odwołujących się do tradycji sztuki Bauhaus czy Baletu triadycznego Schlemmera. Na potrzeby wystawy w Cricotece został wykonany mural przedstawiający portret artystki. Obraz utrzymany jest w charakterystycznym stylu artystki – operuje płaskimi płaszczyznami koloru oraz silnym konturem.

 

Christian Boltanski mieszka w Paryżu. Jest jednym z najwybitniejszych współcześnie żyjących artystów. Został zauważony w 1968 roku dzięki pokazowi kilku filmów krótkometrażowych oraz publikacji szkicowników. Zarówno filmy, jak i szkicowniki rozwijały głęboką refleksję na temat ludzkiej egzystencji, która stała się dominującym motywem jego twórczości. W latach 70. Boltanski zaczyna eksperymentować z obiektami, tworzy rzeźby z gliny, cukru i gazy. Zaczyna również używać fotografii. Korzysta z ready made oraz niewielkich figurek wyciętych w kartonie, przefotografowanych na wielkoformatowe, teatralne obrazy. W pracy The Shadows (1984) oświetlił silnym światłem figuratywne formy, budując mistyczny krajobraz kształtów. Tworzy instalacje świetlne oparte na fotografiach historycznych, wypełnia przestrzeń ubraniami oraz przedmiotami osobistymi pochodzącymi od anonimowych osób. W ramach wystawy w Cricotece pokazuje między innymi lalkę (Le Petit Christian , 1974/1975), stworzoną na potrzeby filmu oraz performance, która jest swego rodzaju alter ego artysty.

 

Duet Bracia (Agnieszka Klepacka oraz Maciej Chorąży) projektuje kostiumy i plastykę sceniczną dla opery i teatru. Duet współpracuje od paru lat z reżyserem, choreografem oraz performerem Cezarym Tomaszewskim, związanym z krakowską Capelellą Cracoviensis. Duet Bracia posługuje się charakterystycznym repertuarem form i materiałów zainspirowanych kulturą popularną oraz sztuką internetu.

 

Anja Carr mieszka i pracuje w Oslo. W swojej sztuce łączy performance z instalacją oraz obiektami. Artystka tworzy fantazyjne wnętrza utrzymane w bajkowej kolorystyce. Interesuje ją ikonografa kultury popularnej oraz internetu. Jej prace balansują na granicy estetycznego kiczu. Na potrzeby projektów artystycznych artystka przebiera się w kostiumy inspirowane subkulturą Furry. W Oslo Anja Carr prowadzi galerię Pink Cube. W Cricotece dokumentacja z wystaw zaaranżowanych w formie przestrzennych instalacji oraz z działań na żywo pokazywana jest w formie kolorowych odbitek, które mają charakter autonomicznego dzieła.

 

Maciej Chorąży jest artystą wizualnym wykorzystującym w swojej praktyce znalezione przedmioty i obrazy ready made. Tworzy rzeźby, rysunki oraz instalacje. Często szuka inspiracji w internecie oraz otaczającej go rzeczywistości i jej absurdach. Patrzy krytycznym okiem na kulturę popularną w czasach post-internetu. Operuje na styku sfery performatywnej, łącząc elementy praktyk scenicznych, teatralnych z zainteresowaniem tworzywem oraz materialnymi własnościami obiektów. Wspólnie z Agnieszką Klepacką współtworzy duet BRACIA. Na wystawie pokazuje kolekcję zabawek, którą wciąż powiększa o nowe eksponaty. Niektóre obiekty mają bezpośredni związek z dzieciństwem artysty. Wspomnienia są ważnym punktem odniesienia w kompletowaniu zbioru. Inne eksponaty trafiają do kolekcji dzięki egzotycznym podróżom Maćka Chorążego.

 

Jan Fabre jest belgijskim artystą wizualnym, scenografem, choreografem oraz reżyserem teatralnym. Znany jest z serii rysunków wykonywanych z własnej krwi pod tytułem Moje ciało, moja krew, mój pejzaż (ang. My body, my blood, my landscape). Przez wiele lat tworzył pracochłonne rysunki za pomocą niebieskich długopisów marki Bic, zwane Bicart. W 1990 pokrył cały budynek rysunkiem wykonanym długopisem. Wykonywał również rzeźby w brązie. Jako jeden z nielicznych żyjących artystów współczesnych prezentował swoje prace w paryskim Luwrze. Od lat 80. Jan Fabre zaangażowany jest w działalność teatralną. Artysta przykłada wyjątkową wagę do ekspresji ciała. Aspekty estetyczne pełnią bardzo ważną rolę w jego przedstawieniach. W ramach wystawy w Cricotece prezentowane są wczesne prace artysty: plakat Buried (Pogrzebany) oraz instalacja pod tytułem Wetspotten z 1979 roku, przedstawiająca zawekowane obiekty.

 

Aneta Grzeszykowska mieszka i pracuje w Warszawie. W swojej praktyce artystycznej łączy film, fotografię oraz obiekty. Grzeszykowska zainteresowana jest tworzeniem metaforycznych przedstawień dzieciństwa. W jej sztuce często pojawia się wizerunek samej artystki lub członków jej rodziny. Ciało artystki często ulega „dekompozycji” lub symbolicznemu uprzedmiotowieniu. Dla jej sztuki ważny jest również wątek związany ze znikaniem czy też płynną tożsamością ulegającą deformacji lub przekształceniu przy pomocy medium filmowego i fotograficznego. W projekcie Bez tytułu z 2000 roku Grzeszykowska stworzyła cyfrowe reprezentacje nieistniejących ludzi. W pracy Album z 2008 roku wymazała się z rodzinnych zdjęć przy pomocy Photoshopa. Na wystawie prezentuje ręcznie szyte lalki przedstawiające jej córkę Franciszkę w przyszłości.

 

Wiktor Gutt mieszka i pracuje w Warszawie. W okresie studiów silny wpływ na jego praktykę artystyczną miała teoria Formy Otwartej Oskara Hansena. Związany był również z grupą studentów z pracowni Jerzego Januszkiewicza. Działał w grupie DO-GU-RA (Grażyna Doba-Wolska, Wiktor Gutt, Waldemar Raniszewski) oraz w duecie z Waldemarem Raniszewskim. Jego działania skupiały się na poszukiwaniu środków komunikacji pozawerbalnej z drugim człowiekiem. Ich ważnym punktem odniesienia były zainteresowania antropologiczne artystów. Akcje artystów opierały się na serii dialogów plastycznych, które przybierały bardzo różne formy – od rysowania na kartkach po malowanie ciała współuczestników akcji. Ważnym elementem działania była dokumentacja fotograficzna i filmowa. Wiktor Gutt organizował również sesje wspólnego malowania z własnymi dziećmi. Na wystawie zobaczymy zapisy tych działań.

 

Władysław Hasior (1928-1999) mieszkał w Zakopanem. Pracował z różnymi mediami (jak rzeźba i malarstwo, instalacja), projektował scenografie teatralne, był pedagogiem. Interesowało go rzemiosło, między innymi tkanina. Był jednym z najbardziej cenionych artystów polskich. Uważany jest za prekursora pop artu i asamblażu. Tworzył charakterystyczne kolaże z różnego rodzaju znalezionych przedmiotów. Znany był z monumentalnych realizacji w przestrzeni publicznej, w których używał nietypowych dla rzeźbiarza materiałów, takich jak woda, ogień i powietrze. Tworzył sztukę emocjonalną, metaforyczną, odwołującą się do mitologii, jak również pełną archetypicznych odniesień. Od 1965 roku pracował nad słynną serią sztandarów wykonywanych z tkaniny, bogatych w aplikacje materiałowe oraz obiekty znalezione. Na wystawie prezentujemy jedną z pierwszych prac Władysława Hasiora, wykonaną w latach 40. podczas obozu harcerskiego z korzeni drzew. Rzeźba Jelonka wskazuje na zręczność w posługiwaniu się materiałem oraz na niezwykłą wyobraźnię artysty.

 

Tadeusz Kantor (1915-1990) mieszkał i pracował w Krakowie. Był jednym z najważniejszych polskich artystów XX wieku, aktywnym na polu sztuk wizualnych, a także performatywnych. Uważa się go za reformatora teatru, tworzącego pod wpływem idei artystów awangardowych. Dla Kantora biografia i jego galicyjski rodowód były zawsze jednym z ważniejszych punktów odniesienia, czemu daje szczególny wyraz w późniejszych spektaklach, jak Umarła klasa czy Wielopole, Wielopole. Od dziecka marzył o stworzeniu „obrazu, który by się ruszał”. Jako metaforę swojej twórczości podawał motyw wędrówki. Działalność teatralna była nierozerwalna z jego realizacjami plastycznymi. Kantor stworzył wiele teorii na temat swojej praktyki artystycznej,

napisał również szereg manifestów, dzieląc swoją twórczość na okresy, w których rozmaite koncepcje ulegają przekształceniom. Dzięki światowym tournée z grupą teatralną Cricot 2 (założoną w połowie lat 50.) Tadeusz Kantor zdobył w latach 70. światową sławę. W 1980 roku założył Cricotekę – „Żywe archiwum” teatru Cricot 2, które istnieje do dziś. Punktem wyjścia dla wystawy jest Śmierć Tintagilesa – spektakl marionetkowy zrealizowany w 1938 roku przez Tadeusza Kantora. Schlemmerowskie w duchu przedstawienie znalazło swoją kontynuację pięćdziesiąt lat później w pierwszej części cricotage’u Maszyna miłości i śmierci, kiedy to Kantor po raz kolejny wrócił do dramatu Maeterlincka.

 

Tony Oursler mieszka i pracuje w Nowym Jorku. Uważany jest za pioniera w dziedzinie sztuk nowych mediów. W swojej twórczości używa wideo, rzeźby, instalacji, performance i sztuki malarstwa. Prace Ouslera często składają z multimedialnych planów, ożywionych, teatralnych, przypominających marionetki obiektów, które przekazują często dziwaczną narrację. Artysta bada wpływ, jaki technologia ma na człowieka w dzisiejszych czasach, oraz wskazuje na emocjonalne dysfunkcje, takie jak obsesja, izolowanie się, fetysze seksualne, eskapizm, których źródła/przyczyny upatruje w naszym uzależnieniu od technologii. Na wystawie Kiedy znów będę mały? prezentowany jest wczesny film Grand Mal. Pierwsze filmy Tony Ourslera zapisane na taśmach wideo znane są z fabularnej formy. Posiadają wyszukaną, eksperymentalną ścieżkę dźwiękową, ręcznie malowane dekoracje, poklatkowe animacje oraz specjalne efekty optyczne wynalezione przez artystę.

 

Claus Richter mieszka w Kolonii. Jego sztuka pełna jest estetycznych odwołań do ikonografii dzieciństwa. Niewielkich rozmiarów obiekty oraz papierowe teatrzyki kukiełkowe reprezentują historie pochodzące ze świata dorosłych. Podstawą jego sztuki jest wyobraźnia. Na wystawie pokazywany jest niewielki obiekt wykonany z drewna oraz papieru z miniaturowymi postaciami. Scenografia została wykonana przez artystę w trzech wariantach i przedstawia „Świat zabawek”, „Szpital” oraz „Ulicę”. Historia, która zostanie opowiedziana przez artystę w czasie performance powstała na podstawie tekstu Maurice’a Maeterlincka.

 

Franciszka Themerson (1907-1988) była malarką, ilustratorką oraz projektantką kostiumów. Wspólnie ze Stefanem Themersonem tworzyła filmy eksperymentalne. W 1948 roku założyła z mężem wydawnictwo Gaberbocchus Press, które wydało ponad 60 tytułów, w tym książki Alfreda Jarry’ego, Kurta Schwittersa, Bertranda Russella, książki dla dzieci i powieści dla dorosłych z tekstami Stefana Themersona oraz z ilustracjami Franciszki Themerson. Jedną z najgłośniejszych publikacji był Ubu Roi Alfreda Jarry’ego z rysunkami wydrukowanymi na żółtych stronach. Na wystawie prezentowane są  fotografie ze spektaklu Ubu Roi ze scenografią i lalkami autorstwa Franciszki Themerson w reżyserii Michaela Meschke.

 

The Book Lovers jest projektem rozpoczętym w 2011 roku przez kuratorkę Joannę Zielińską i artystę Davida Maroto. Projekt koncentruje się na badaniu powieści artystycznej wykorzystanej jako medium sztuk wizualnych. Podstawowym celem projektu jest zgromadzenie kolekcji powieści artystycznych wraz z internetową bazą danych, uzupełnioną przez serię wystaw i programów publicznych, tworzenie tymczasowych księgarń i wydawanie publikacji. Projektowi partneruje wiele instytucji sztuki, między innymi: Cricoteka, M HKA (Antwerpia), de Appel (Amsterdam), Muzeum Sztuki Współczesnej (Warszawa), Fabra i Coats Centre d’Art Contemporani (Barcelona), Whitechapel Gallery (London). W 2015 roku Joanna Zielińska i David Maroto wydali jako redaktorzy książkę Artist Novels (Sternberg Press, Cricoteka).

 

 

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu