Cricotages

Tadeusz Kantor w swoim tekście wyjaśniał: Cricotage jest rodzajem działania, wywodzącego się z doświadczeń Teatru Cricot 2 i z metody gry aktorskiej przez ten teatr odkrytej i praktykowanej.  Nazwy Cricotage użył po raz pierwszy jako tytuł happeningu w 1965 roku, który odbył się w Kawiarni Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie.
Zacytowany powyżej tekst został umieszczony w programie do spektaklu  “Gdzie są niegdysiejsze śniegi”. Artysta po raz pierwszy krótki spektakl Teatru Cricot określił mianem cricotage. Jego premiera odbyła się w styczniu 1979 roku w Palazzo delle Esposizioni w Rzymie, podczas wystawy Dzieła Tadeusza Kantora i artystów z kręgu Teatru Cricot 2.  
W 1987 roku, w Kassel miała miejsce premiera ponad półgodzinnego cricotage’u “Maszyna miłości i śmierci”. Tadeusz Kantor powraca tu do swojej przedwojennej realizacji dramatu Maeterlincka “śmierć Tintagilesa”  (pierwsza część cricotage’u zatytułowana jest: Teatr Marionetek Tadeusza Kantora. Rok 1937), fascynacji konstruktywizmem, abstrakcją, Bauhausem. W tym spektaklu czas staje się jakby miejscem spektaklu. W nim rozgrywa się dramat na postacie, marionety i maszynę. W drugiej jego części artysta powraca do nostalgicznych obrazów Wojtkiewicza. Ten spektakl zapoczątkował Teatr miłości i śmierci ostatni etap twórczości artysty.
Pozostałe cricotages (“ślub”, “Bardzo krótka lekcja”, “Cicha noc”) powstały w trakcie spotkań z młodymi ludźmi teatru. W pewnym stopniu ich kształt zależał od propozycji uczniów. W “ślubie” to oni wymyślili fabułę. W pozostałych byli twórcami postaci, niektórych scen. Te spektakle były kilkakrotnie pokazywane publiczności na zakończenie lekcji teatru, jako efekt pracy Tadeusza Kantora i uczniów.
 
Opracowanie działu: Anna Halczak

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu