Kantor w Cardiff (Walia, Wielka Brytania, 1976) – wykład Richarda Gougha

13 grudnia 2016

17:00

Cricoteka, ul. Nadwiślańska 2-4

Wstęp wolny

Kantor w Cardiff (Walia, Wielka Brytania, 1976) – wpływ na młodego twórcę teatru: następujący performans wśród resztek, bałaganu i błędnych przedmiotów.

Richard Gough, dyrektor artystyczny Centre of Performance Research, redaktor dwumiesięcznika „Performance Research”, profesor w dziedzinie teatru i performansu na Uniwersytecie w Falmouth i tegoroczny laureat nagrody Stanisława Witkacego opowie o wpływie, jakiego dokonał na nim Tadeusz Kantor i Teatr Cricot 2, gdy zaczynał swoją karierę w teatrze eksperymentalnym. Oraz o jego późniejszej, trwającej 40 lat obsesji „złych rekwizytów”, opuszczonych obiektów, upiornie obecnych i przybywających z recyklingu.

W 1976 roku, w wyniku przypadku, Kantor i Cricot 2 zaprezentowali „Umarłą klasę” w Cardiff w Walii. Miało to miejsce między ich entuzjastycznie przyjętą wizytą w Edynburgu a premierą w Londynie. Działalność Kantora był nieznana w Walii z wyjątkiem jednego człowieka; Cricot 2 przybył do Cardiff w wyniku kilku przypadkowych spotkań w Persepolis, w Iranie. Ten nieoczekiwany pokaz „Umarłej klasy” w Cardiff zostanie nam wyjaśniony, ale przede wszystkim zbadany zostanie kształtujący wpływ, cykl oddziaływań i dozgonny rezonans, jaki miał on na „początkującego” twórcę teatru.

fot. StudioFILMLOVE

W obszernym wykładzie/performansie zatytułowanym „Trzydzieści Obiektów ku pomocy Pamięci” Gough wyznał, co następuje:

„Ciągnęło mnie do obiektów, które zdawały wyłaniać się w dziennym świetle: z zakurzonych strychów, spleśniałych szop, wilgotnych garaży i przede wszystkim z targów staroci. Podobała mi się patyna, poczucie wykorzystania; blizny i ślady użytkowania, funkcjonalności i nieszczęścia. Obiekty porzucone, wyrzucone, odrzucone i opuszczone. Starając się przyswoić Grotowskiego, Artauda i Brooka, pisma i prace Duchampa, Magritte’a i Kantora być może zyskują większą siłę. Lubiłem znajdować przedmioty, lubiłem znalezione przedmioty; podobało mi się odkrywać działania, które chodzą za obiektem i definiują znalezisko. Zostałem zainspirowany do uwolnienia ich od ich umierającego istnienia.”

Ta performatywna i silnie ilustrowana prelekcja przyczyni się do dalszego badania obiektów, pragnienia, pamięci i teatru.