Obiekty

“DZIEŁA, KTÓRYCH INDEKS I OPIS DOŁĄCZAM
NIE SĄ REKWIZYTAMI TEATRALNYMI.
POJĘCIE TO WYKLUCZYŁEM Z IDEI TEATRU CRICOT 2
JAKO NIE MIESZCZĄCE SIĘ W NIEJ.
 
DZIEŁA TE NIE POWSTAŁY Z DORA¬NEJ I PRZEMIJAJĄCEJ POTRZEBY
DANEGO SPEKTAKLU.
LECZ ZWIĄZANE SĄ ŚCIŚLE Z IDEAMI, KTÓRE DEFINIUJĄ MOJĄ
TWÓRCZOŚĆ
NALEŻĄ DO SERII DZIEŁ O OKREŚLONYM TEMACIE,
ZNAJDUJĄCYCH SIĘ OD DAWNA W MUZEACH
POSIADAJĄ WYSTARCZAJĄCĄ ILOŚĆ NAPIĘCIA WEWNĘTRZNEGO
I SAMODZIELNEGO SENSU,
ABY
BYĆ AUTONOMICZNYMI DZIEŁAMI SZTUKI. (…)”
 
(Oświadczenie T. Kantora dotyczące obiektów Teatru Cricot 2 przechowywanych w Cricotece, maszynopis autorski, Archiwum Cricoteki, nr inw. I/000604, s. 1)
 
Zgodnie z zamiarem artysty dzieła te weszły w skład kolekcji Cricoteki. Tadeusz Kantor pracował nad nią w latach 80. Pod nadzorem artysty obiekty teatralne były odnawiane, rekonstruowane, przystosowywane do eksponowania w powstającym w Cricotece, pod koniec lat 80., Muzeum Teatru Cricot 2.
 
Tadeusz Kantor jest również twórcą kilku obiektów – instalacji – rzeźb (n.p.:  Edgar Wałpor – człowiek z walizkami, Krzesło z serii Pomniki niemożliwe –  zrealizowane w Oslo, Portret matki, Autoportret, Chłopiec w ławce (również rzeźba nagrobna dla matki), Klasa szkolna – dzieło zamknięte, Pokój Odysa, Dzieci w ławkach z “Umarłej klasy” ), które powstały poza teatrem, jako autonomiczne dzieła sztuki.
 
Prezentowane w tym dziale fotografie obiektów są opatrzone komentarzem artysty.
 
Opracowanie działu: Anna Halczak