Ożenek według Mikołaja Gogola
Temat: Ożenek według Mikołaja Gogola
Termin: 29 listopada – 9 grudnia 2012 (pokaz otwarty)
Miejsce: Cricoteka, ul. Kanonicza 5, Kraków
Prowadzenie: Marie Vayssière & Ludmiła Ryba
Limit uczestników: 10
Uczestnicy proszeni są o przeczytanie dramatów Ożenek i Rewizor Mikołaja Gogola.
Ta komedia w dwóch aktach jest „zdarzeniem całkiem niewiarygodnym”, jak oznajmia sam Mikołaj Gogol… Znana jest historia Agafii, młodej acz już 28-letniej kobiety, która nie znalazła jeszcze idealnego małżonka. Zajmie się tym swatka, obiecując jej rękę niejakiemu Podkolesinowi. Swatka jednakże ma zmysł do interesu, więc wysyła do Agafii równocześnie kilku innych zalotników…
Agafia staje się przedmiotem niewiarygodnego konkursu, w którym miłość liczy się znacznie mniej niż chciwość, pożądliwość i seks.
Konkurs zaś zakończy się, tak czy owak, katastrofą!
W tym tkwi cała farsa – wielce podejrzane starania swatki powodują de facto koszmarną serię propozycji małżeńskich. To ta groteskowa repetycja oświadczyn i towarzysząca im coraz to większa katastrofa jest przedmiotem naszego zainteresowania. Nasze poszukiwania będą próbowały znaleźć pewien rodzaj teatru mechanicznego, wyobrazić go sobie, wymyślić. Tematy ożenku i zalotników będą potraktowane jako mechanizmy absurdalnej, okrutnej i szyderczej maszyny.
Będziemy eksperymentować poprzez wielorakie gry nasuwających się motywów repetycyjnych.
Z pewnością trzeba będzie uznać aktorów i ich grę za szereg błazeńskich masek, potwornych i śmiechu wartych kukieł…
Albowiem, jest to komedia na skraju NICZEGO…
Marie Vayssière, Ludmiła Ryba
Zobacz zdjęcia i film
MARIE VAYSSIÈRE
Aktorka Teatru Cricot 2 w latach 1988 – 1992. Występowała w spektaklach Tadeusza Kantora Nigdy tu już nie powrócę i Dziś są moje urodziny. Uczestniczka warsztatów teatralnych prowadzonych przez Tadeusza Kantora w Institut International de la Marionette w Charleville-Mézières (zakończonych cricotage’m Bardzo krótka lekcja, 1988), a później asystentka Tadeusza Kantora podczas pracy nad cricotage’m Cicha noc w Avignonie (1990).
Założycielka teatru Compagnie du Singulier w Paryżu. Reżyserowała, między innymi: Sprawozdanie dla Akademii Franza Kafki z grupą El Hakawati w Narodowym Teatrze Palestyńskim (1992), Le Pleure-Misère według Flanna O’Briena (1992), En Passant, adaptacja Tako rzecze Zaratustra Friedricha Nietzschego (1994), Barbe Bleue Georga Trakla (1997) – prezentowany w Gdańsku i Warszawie (2000), Il faut faire plaisir aux clients na podstawie Księgi III i IV François Rabelais’go (2000), L’art de la comédie Eduardo de Filippo (2006), Lampedusa Beach Liny Prosa (2007), Tartarin raconté aux Pieds Nickelés na podstawie powieści Alphonsa Daudet’a (2010). Prowadziła szereg warsztatów w Szkole Teatralnej przy Théâtrè National de Bretagne w Rennes, w ENSATT w Lyonie i w Szkole Teatralnej przy Theatre National w Strasburgu – Le Marin Fernando Pessoa (1996), Króla Ubu Alfreda Jarry’ego (2000), Il cilindro Eduardo de Filippo (2002), Parawany Jeana Geneta (2006), Kurkę Wodną St. I. Witkiewicza (2009).
Od 2009 wykłada na Wydziale Teatru przy Université Aix-Marseille.
W 2011 roku, wraz ze Stephanem Nota, zrealizowała film dokumentalny 1 + 1= 0. Une très courte leçon, poświęcony pracy warsztatowej Tadeusza Kantora nad cricotage’m Bardzo krótka lekcja w Charleville-Mézières.
Tadeusz Kantor, “Nigdy tu już nie powrócę”, Teatr Cricot 2, 1988
LUDMIŁA RYBA
Aktorka Teatru Cricot 2 i tłumaczka Tadeusza Kantora w latach 1979 – 1992.
Występowała w spektaklach Tadeusza Kantora Wielopole, Wielopole, Maszyna miłości i śmierci, Nigdy tu już nie powrócę oraz Dziś są moje urodziny. Tłumaczka Tadeusza Kantora podczas jego warsztatów teatralnych w Mediolanie (Civica Scuola d’Arte Drammatica, 1986), a potem jego asystentka podczas pracy nad cricotage’m Cicha noc w Awinionie (1990).
Pracowała z Romanem Siwulakiem podczas jego warsztatów w Civica Scuola d’Arte Drammatica (Mediolan, 1992) oraz przy spektaklu Magellan w La Fonderie (Le Mans, Francja, 1996). Od 1994 roku współpracuje z teatrem Compagnie du Singulier. Występowała w spektaklach En passant, Barbe Bleue, Il faut faire plaisir aux clients, Tartarin de Tarascon, Lampedusa Beach. Asystentka Marie Vayssière podczas szeregu warsztatów w Szkole Teatralnej TNB (Rennes, Francja).
Prowadziła warsztaty teatralne między innymi z zespołem Mises en Scène (Avignon, 2000), w Centre for Performance Research (Aberystwyth, Anglia, 2002), na Wydziale Teatru Uniwersytetu Minnesoty w Minneapolis we współpracy z prof. Michałem Kobiałką (1998, 2000), w Città del Teatro di Cascina (Piza, 2008), w CIFAS (Bruksela, 2009), na Brown University (Providence, USA, 2010), z brazylijską grupą teatralną Compania Antropofagica (Sao Paulo, 2010 i 2012), wraz z Marie Vayssière w Galerii Krzysztofory (Kraków, 2008). Reżyserowała Dybuka na podstawie sztuki Szymona An-skiego (2004) i Notes of the Black Bird – teksty Franza Kafki, Ajschylosa i Dantego (2007).
Poza teatrem zajmuje się także przekładem literatury polskiej na język włoski.
Tadeusz Kantor, “Nigdy tu już nie powrócę”, Teatr Cricot 2, 1988
