REZERWAT LUDZKI

“(…)
(1959) Problem przedmiotu stał się dla mnie kluczowym. Tworzył nową sferę w r a ż l i w o ś c i, czyli nową estetykę. Nazywam tę sferę r e a l n o ś c i ą  b i e d n ą lub n a j n i ż s z e j  r a n g i.
(1960) Przedmiot jest dla nas niedostępny. Wszelkie procedury formalne, usiłujące go “o d k r y ć” kończyły się fiaskiem. Jedynie przedmioty “najniższej rangi”, “biedne”, u progu śmietnika, wraki, na skutek utraty swoich życiowych, praktycznych funkcji oraz utraty wartości estetycznych, które je zasłaniały – ujawniają swoje autonomiczne, “p r z e d m i o t o w e” istnienie.
Stąd fascynacja r e a l n o ś c i ą u b o g ą,
n a j n i ż s z y c h  r e j o n ó w  w hierarchii przedmiotowej,
skazanych na ś m i e t n i k, u  p r o g u  z n i s z c z e n i a…
(1960) czy nie można by go (przedmiotu) “dotknąć” w sposób “sztuczny”, poprzez negatyw,

o d c i s k, lub przez u k r y c i e, przez coś, co go ukrywa?…”

(Tadeusz Kantor Metamorfozy. Teksty o latach 1938 – 1974, wybór i opracowanie Krzysztof  Pleśniarowicz, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 359)

0
    Twój koszyk
    Twój koszyk jest pustyWróć do sklepu